Pleegzorg
In 2019 kregen wij een pleegkindje in huis. Onze dochter is enig kind en we hadden ruimte in ons huis en in ons hart. Na een lang en intensief traject, kwam er een klein, vrolijk jongetje van 2 jaar bij ons wonen. We kozen voor kortdurende pleegzorg en dat duurde uiteindelijk ruim een jaar. Hij kwam einde zomervakantie bij ons wonen en rond de herfstvakantie het jaar erop kon hij weer terug naar zijn moeder. Dat was een perfecte timing, want de basisschoolperiode stond voor de deur. Dat kon hij dan lekker vlakbij zijn eigen huis starten.
Wat hebben we veel geleerd deze periode! Onze dochter bleek een fantastische grote zus. Ons pleegkind paste zich makkelijk aan, aan de nieuwe situatie en wij bleken de veranderingen en het opvoeden goed aan te kunnen. Het werd nooit ons zoontje. Ik was in nauw overleg met zijn moeder. Hij noemde ons in het begin wel papa en mama, maar wij corrigeerden hem steevast met onze naam. Bijvoorbeeld: "Mama, pelen?" "Ja, Marieke komt straks met je spelen." Hij leerde geduld opbrengen om samen een boekje te lezen voor het slapen gaan. Totdat hij steeds meer boekjes wilde lezen. We hebben in die periode feesten gevierd, eindeloos gespeeld, een vakantie gedeeld, altijd mee naar de zwemles. Hij leerde zich hechten. Hij is zindelijk geworden. Wij hebben met volle teugen genoten van deze periode.
En nog steeds app ik zijn moeder. Een keer per jaar, op zijn verjaardag. Dan krijg ik een appje terug met veel foto's en dan stuur ik een foto van onze dochter. Het laatste appje dat ik kreeg was in januari. Hij was 8 geworden. Toen vroeg ik voor het eerst ook naar de situatie van haar. En toen vertelde ze me dat ze inmiddels alles heeft afgesloten en alles achter hun hebben gelaten. Dat raakte me. Er is zo lang nog hulp geweest in het gezin in meer of mindere mate. En dat ze 6 jaar na dato het in alle rust met haar eigen gezin kan gaan oppakken, dat is toch prachtig? Ik wens haar het allerbeste en wij denken nog steeds vaak terug aan deze hele mooie en waardevolle periode.
Adaptief coachen
Een paar jaar geleden heb ik een timide meisje begeleid. Ze vond het moeilijk om voor zichzelf op te komen. Als ze graag op de schommel wilde spelen en er kwam een ander kind die dat ook graag wilde, gaf ze diegene altijd de ruimte. Ze vond het lastig om haar eigen plek in te nemen. Ze begreep en kon goed Nederlands, maar ze was nog niet zo lang in Nederland vanuit Turkije. Ze was ook perfectionistisch. Daar kwam ik achter toen ik haar coachte. Ze maakte niet graag fouten. Haar moeder zei dat ze niet graag naar school ging.
In dezelfde periode coachte ik een jongen die weinig nodig had om heel boos te worden. Hij vond veel dingen oneerlijk en hij werd vaak boos: "Iedereen is tegen mij! Ik haat iedereen!" Met hem was ik vaak aan het spelen. In zijn spel was er altijd een bad guy, meestal een kidnapper. Hij vond handpoppen fantastisch. Met hem heb ik o.a. geoefend om geduld te hebben en emoties te herkennen bij de ander.
Op een dag was ik het timide meisje aan het coachen, laten we haar Elif noemen. We zouden gaan verven. Ik had een paar sjablonen neergelegd, omdat die houvast geven. Voor sommige kinderen is een vrije opdracht best lastig. En dit was mijn tweede sessie met haar, dus we zaten nog in de kennismaking. Ik zat net met haar toen de juf van de boze jongen, laten we hem Mo noemen, naar me toekwam: "Marieke, Mo loopt helemaal vast, kan jij hem even opvangen?" Dat vroeg die juf niet zomaar.
Ok, ik vind er wel iets op. Ik maakte er in een handomdraai een dubbele coachsessie van. Met aan de ene kant van de tafel Elif, die een sjabloon van een blij gezicht aan het maken was. Aan de andere kant van de tafel Mo, die een vrije opdracht maakte op het hele blad met alleen maar rode verf. Hij maakte een boos poppetje waarvan ik later leerde dat het van poppy playtime was (zie afbeelding).
De jongen ging na afloop rustig naar de klas en het meisje heb ik af en toe zien glimlachen om de nieuwe situatie.
Reactie plaatsen
Reacties